Op reis met De IJzeren Dame

Dit boek is ontstaan uit een jarenlange frustratie! De fabriek waar ik in deze roman zo gloedvol over schrijf is de oude Dikkers Staalfabriek in Hengelo. Deze fabriek werd eind jaren zeventig van de vorige eeuw failliet verklaard nadat het bedrijf door de Amerikaanse overnamepartners geheel ontdaan was van haar kennis en kunde. De fabriek lag er begin jaren tachtig verloren bij. Velen hadden zich over het project gebogen, maar niemand zag er heil in om hier nog iets van te maken. Het gebied was gestigmatiseerd, duizenden mensen hadden hier hun baan verloren en eenzaam lag het bijna acht hectare grote terrein te verpauperen.

Met veel passie en inzet heeft mijn familie toen getracht de oude panden van deze fabriek een nieuw leven in te blazen. Een reeks van sociaal-maatschappelijke functies vond uiteindelijk hun weg naar het oude fabrieksterrein. Een kinderspeelhal, een theater, tennis- en squashbanen, dagopvang voor chronisch psychiatrische patiënten, kunstenaarsateliers, een volksschool voor de creatieve kunsten, diverse opleidingen, kleine bedrijfjes… De meest uiteenlopende bewoners hebben het oude complex inmiddels omgetoverd tot een bedrijvig binnenstedelijk gebied waar altijd wat te doen is. Een succes, maar niet dankzij de geweldige medewerking van de overheid. Ik ging er dom genoeg vanuit dat een overheid bedoeld was voor het algemeen belang, dat zij met visie en inzet aan dit soort projecten mee zou werken. Helaas is dit niet waar gebleken; de overheid heeft in het beste geval slechts een toetsende functie die beoordeelt of hetgeen jij wilt ook mogelijk is. Goed, het is leuker om het boek te lezen. De romanvorm van het verhaal is een artistiekere uiting van deze frustratie dan ik hier in het kort kan weergeven!

Natuurlijk, mensen in het vastgoed hebben het vast herkend: het polo-evenement in Breukelen is gesitueerd op het landgoed van Cor van Zadelhoff. Met gevoel voor klasse heeft deze charismatische makelaar de vastgoedwereld jarenlang getrakteerd op stijlvolle evenementen op en rondom zijn landgoed.

Ik heb natuurlijk ook een aantal locaties in Twente beschreven: de lunch van Nan met haar zwager Jan vindt plaats in het Dorset House in Borne; een geweldig restaurant in een sfeervolle villa. De locatie waar Nan foto’s neemt om de gemeente te imponeren is het oude Janninks Complex in Enschede. Een staaltje van goed hergebruik van een oud industrieel gebouw.

Over Cannes

Cannes is een heerlijke Zuid-Franse stad aan de Middellandse Zee. Er is niets heerlijkers dan te flaneren langs de brede boulevard die uitkijkt over de zee waar jachten dobberen. Achter de boulevard loopt parallel daaraan een lange winkelstraat waar je de meest mooie merken kunt vinden, maar ook kleinere leuke boetiekjes. Het is absoluut geen dure stad, dat weet ik aan de hand van de kapperstest. Ik ga altijd overal ter wereld naar de kapper en vergelijk de prijzen. Je betaalt in Cannes net zoveel of minder dan in Nederland. Het summum van luxe in Cannes vind ik loungen op de privépier van het Majestic Hotel aan de waterkant en daar de lunch laten serveren door gedienstige obers in kraakheldere kleding. Maar het lekkerst eet je bij restaurant Le Caveau 30 aan de boulevard. Met een grote foto van Brad Pitt en George Clooney op het terras is dit restaurant niet te missen. En hun crème brûlée… Absolutely to die for!

Over Berlijn

Berlijn is stiekem een van mijn favoriete steden. Ten eerste heb ik een fascinatie voor ondergrondse vervoerssystemen en de ondergrondse (metro, U-Bahn, E-Bahn) in Berlijn is absoluut ‘oversized’. Onder de grond van Berlijn zou je zo nog een stad kunnen bouwen. Misschien is dit na de oorlog zelfs wel met voorbedachten rade gedaan. Berlijn heeft een geweldig karakter, het is een prachtige melodramatische stad waar alle wijken hun eigen bezienswaardigheden hebben.

Charlottenburg is het hart van het oude West-Berlijn met de hoofdshopstraat Kurfürstendamm en de warenhuisgigant KaDeWe. Een absolute must, al was het alleen al om de bovenverdieping met een gigantisch restaurant met uitzicht over de stad. Verder heb je Tiergarten, een groene oase waar je de drukte van de stad gelijk vergeten bent. En Friedrichshain, waar de Karl-Marx-Allee, de lange straat met protserige Sovjet-appartementen en het langste overgebleven stuk Muur nog te vinden zijn. Stalin was diep in zijn hart een romanticus, dat is te zien aan deze appartementenblokken. Hoewel van slechte kwaliteit waren ze toch allemaal voorzien van romantische balkonnetjes en veel rococo-stucwerk. Ja, en dan Kreuzberg. Deze wijk is echt geweldig. Ooit hebben stoute projectontwikkelaars geprobeerd de oude herenhuizen in deze wijk op te kopen, maar tevergeefs. Dat heeft geresulteerd in een ‘multiculti’-wijk waar naast de Turkse gastarbeiders nu ook de yuppen graag wonen. Een bruisende wijk die doet denken aan Soho in New York.

En mensen, zolang het nog bestaat: het vliegveld Tempelhof, ooit ontworpen door A. Speer, de hoofdarchitect van Adolf Hitler, is een bezoekje waard. En eten, tja, waar eet je in Duitsland nou niet goed?